Uniwersytet Morski w Gdyni UMG

Prof. dr inż. Jan Kazimierz Włodarski

P.O. Rektora Wyższej Szkoły Morskiej w Gdyni
01.10.1989 - 30.11.1989

Oficer mechanik okrętowy I klasy, pro­fesor zwyczajny nauk technicznych, prorektor i rektor WSM, inicjator powołania Stowarzyszenia Starszych Mechaników Morskich.

Nauka i doświadczenie zawodowe

Urodził się 24 listopada 1931 r. we wsi Czermno na Kielecczyźnie, gdzie w 1945 r. ukończył szkołę pod­stawową. W 1949 r., po ukończeniu ogólnokształcącej szkoły średniej, wstąpił do Szkoły Jungów, a następ­nie został uczniem Wydziału Mechanicznego Państwowej Szkoły Morskiej w Gdyni, którą w 1952 r. ukończył z wyróżnieniem. Podjął pracę w gdyńskiej Remontowej Obsłudze Statków, jako motorzysta, jed­nocześnie rozpoczynając studia na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej.

W listopadzie 1952 r. przeniósł się do pracy w Szkole Budowy Okrętów przy Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, gdzie początkowo był konstruktorem, a następnie kierownikiem technicznym warsztatów szkolnych i jednocześnie nauczycielem mechanizmów okrętowych.

Polskie Linie Oceaniczne

W lipcu 1955 r. został zatrudniony w Biurze Konstrukcyjnym Taboru Morskiego w Gdańsku – pracował tam przez rok na stanowisku starszego konstruktora. Po ukończeniu studiów inżynierskich na Politechnice Gdańskiej w lipcu 1956 r. Jan Kazimierz Włodarski przeniósł się do pracy w załogach pływa­jących Polskich Linii Oceanicznych, początkowo jako asystent maszynowy. W toku swej pracy zdobywał coraz wyższe dyplomy morskie i stanowiska. W 1963 r. uzyskał dyplom mechanika okrętowego I klasy i powierzono mu stanowisko starszego mechanika.

W listopadzie 1966 r. przeszedł do Inspektoratu Technicznego PLO – początkowo na stanowisko star­szego inspektora technicznego, a po dwóch latach, do 1973 r., kierownika Działu Nadzoru Technicznego. Jako I mechanik (od stycznia 1962 r.) pływał na takich statkach jak m.s. „Dzierżyński”, s.s. „Marchlewski”, m.s. „Głogów” czy m.t. „Beskidy”. Od 1968 do 1971 r. był okresowo starszym mechanikiem na m.s. „Batory” i t.s.s. „Stefan Batory”.

W 1966 r. rozpoczął studia magisterskie na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej, które ukoń­czył w 1970 r., uzyskując dyplom magistra inżyniera mechanika budownictwa okrętowego, specjalność maszyny i siłownie okrętowe. 20 stycznia 1976 r. otrzymał stopień naukowy doktora nauk technicznych, nadany uchwałą Rady Naukowej Instytutu Maszyn Przepływowych Polskiej Akademii Nauk.

Wyższa Szkoła Morska

W WSM w Gdyni pracował od 1968 r., początkowo jako wykładowca kontraktowy dochodzący przed­miotów mechanizmy okrętowe oraz parowe turbiny okrętowe, a od 1973 r. na stanowisku docenta kon­traktowego w Instytucie Technicznej Eksploatacji Siłowni Okrętowych (ITESO) WSM.

W 1975 r. stworzył w ITESO zespół naukowo-badaw­czy zajmujący się m.in. rozwiązywaniem problemów węzłowych i centralnych w zakresie eksploatacji maszyn okrętowych.

Prace naukowe, odznaczenia

W 1979 r. ukazała się pierwsza monografia J.K. Włodarskiego Smarowanie i zużycie maszyn okręto­wych, a trzy lata później następna – Tłokowe silniki spalinowe – procesy trybologiczne. Był kierownikiem Zakładu Silników Okrętowych (1973-1990), prorek­torem ds. praktyk WSM (1973-1975), prorektorem ds. badań naukowych (1975-1981 i 1987-1990) oraz p.o. rektora od 1 października do 30 listopada 1989 r. W 1990 r. uzyskał tytuł profesora nadzwyczaj­nego nauk technicznych, a rok później – profesora zwyczajnego.

Prowadził wykłady z przedmiotów okrętowe silniki spalinowe, a także eksploatacja maszyn okrętowych na studiach dziennych. Opracował też podręczniki wielokrotnie wznawiane przez wydawnictwo uczelni.

W roku 1997, w uznaniu dorobku Jana Kazimierza Włodarskiego w dziedzinie eksploatacji maszyn, uho­norowano go Medalem im. Profesora Stefana Ziemby.

W latach 90. w kręgu jego zainteresowań badawczych znalazły się również zagadnienia dotyczące bezpie­czeństwa w transporcie ładunków niebezpiecznych na zbiornikowcach, jak i zanieczyszczenia atmosfery przy spalaniu paliw ciężkich na statkach.

Jan Kazimierz Włodarski był autorem licznych opra­cowań naukowych (do r. 2002 – 226), w tym książek, artykułów i komunikatów naukowych w polskich i zagranicznych wydawnictwach, opracował też kilka patentów i ponad 90 ekspertyz technicznych.

Członkostwo w organizacjach

Był członkiem licznych organizacji naukowych, takich jak m.in. Komitet Budowy Maszyn – Sekcja Podstaw i Eksploatacji PAN, Komitet Eksploatacji Rady Głównej NOT, Komisja Motoryzacji PAN, Gdańskie Towarzystwo Naukowe, Polskie Towarzystwo Tribologiczne, Polskie Towarzystwo Diagnostyki Technicznej czy Polskie Towarzystwo Naukowe Silników Spalinowych.

Brał czynny udział w pracach IMO: był uczestni­kiem misji IMO mającej na celu uruchomienie uczelni morskiej w Angoli, a od 1989 do 1992 r. reprezento­wał Polskę w Board of Governors World Maritime University w Malmö.

Od 1992 do 1996 r. był organizatorem i prowadzącym międzynarodowego zespołu badawczo-szkolenio­wego w ramach programu TEMPUS.

Ustanowiono go (w czerwcu 1968 r. ) ekspertem awa­ryjnym Polskiej Izby Handlu Zagranicznego w zakresie awarii maszyn i urządzeń okrętowych.

W latach 1978-1980 był członkiem Komisji Eksploatacji Rady Głównej NOT, a w latach 1974-2001 ławnikiem Odwoławczej Izby Morskiej w Gdyni przy Sądzie Wojewódzkim w Gdańsku.

Uhonorowany został m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, tytułem honorowym „Zasłużony Nauczyciel Rzeczypospolitej Polskiej”. Zmarł 5 grudnia 2014 r., pochowany został na Cmentarzu Witomińskim.